Zavallı Necdet

Haydarpaşa iskelesine yanaşan on bir numaralı vapurdan iniyordum. Akşam yaklaşmıştı. Hava gittikçe kararıyordu. Güneş batmak üzereydi. Çok geçmeden de battı. Şimdi çevre, gözün görebildiği her yer kara bir örtüye bürünmeye başlamıştı.
Kalabalıktan kendimi kurtarıp da iskele üzerinden geçerken sevdiğim bir yüz gözüme ilişti. Kendi kendime:
– Necdet Feridun, dedim.
Sevgili Necdet'in kim bilir, anlatılacak ne hoş anıları vardır? Düşüncemde aldanmamışım. Kendimizi büyük iskele üzerine sağ salim attığımız zaman eski dostumun, sınıf arkadaşımın koluna girdim.
– Nereye, diye sordum.
– Fener İstasyonu'na...
– Güzel, vagonda görüşürüz.