Yeraltından Notlar

Ben mızmız, asabî, hastalık hastası, keçi gibi inatçı biriyim. Galiba, karaciğerimle ilgili de bir sorunum var. Gerçek hastalığımın ne olduğunu bilmiyorum. Hatta neremin ağrıdığının bile farkında değilim. Doktorlara ve tıp dünyasına çok derin bir saygı duymakla birlikte, tedavi olmak için hiçbir girişimde bulunmuyorum. Sadece inadım yüzünden tedavi olmaya yanaşmıyorum. Bunun nedenlerini anlamanız da mümkün değil ama ben çok iyi biliyorum. Bu huysuzlukla kimlerin canının yanacağını da söyleyecek değilim; çünkü ben de bilmiyorum. Tedaviden kaçarak en büyük kötülüğü kendime yapıyorum. Bunu da biliyorum ama inadım yüzünden tedavi görmüyorum işte. Karaciğerim çok kötü ağrıyor, varsın daha kötü ağrısın!..
Belki, yirmi yıldır böyle yaşamaya alıştım. Şimdi kırk yaşındayım. Eskiden bir işim vardı, artık o da yok. Aksi ve öfkeli bir memurdum. Kaba biriydim. Üstelik bu bana zevk veriyordu. Hiç rüşvet almadığım için, kendimde kaba olma hakkını buluyor, kendimi bununla ödüllendiriyordum. (Kaba bir espri oldu ama olsun, karalamayacağım. Yazarken ince olacağını düşünmüştüm, şimdiyse bu sözlerin kötü bir böbürlenmeden başka bir şey olmadığını çok iyi biliyorum. Yine de çizmeyeceğim.)