Taş

Erol, güneşten marsık gibi yanmıştı. Çıplak kollarının derileri yer yer soyuluyordu. Arkadaşlarını gördü ansızın. Herhâlde denize gidiyorlardı. Bir şeylerden korkar, çekinir gibiydiler. Denize gittikleri ya da semtten uzaklaştıkları anlaşılırsa, annelerinden, babalarından azar işitirlerdi. Erol'a bile görünmek istemediklerine bakılırsa, herkesten çekiniyorlardı. Duvar diplerinden yürüyorlardı sinsi sinsi.
"Yakaladım sizi," dedi Erol, gülümsedi.
Arkadaşları, mahalleden çıkmadan önce, son defa evlerinin bulunduğu tarafa, pencerelere kuşkulu kuşkulu göz attılar. Yüzleri aydınlandı. Korkulacak bir şey olmadığın anlayınca:
"Hadi yürü," dedi Yavuz.