Ölümsüz Kavak

O sabah, yapraklarımın söylediği acı bir türküyle uyandım.
Eli baltalı birileri geliyor,
Sivri ağızları nasıl da parlıyor.
Söğüt, meşe, çam ağaçları aralarında gülmeye başlamışlardı bile.
Ormanımıza güneş dolunca, birbirimizi daha iyi gördük.
"Gülmeyin," dedim. "Eli baltalılar görününce, birlik olmamız gerekmez mi?"
"Boyun böyle uzun olmasaydı," dediler. "Kuşlar, gelip ilk sana konunca iyiydi ama."
Yapraklarım ince, uzun kollarımda öyle bir korktular ki, güçsüzleri uçuşarak toprağa düştü.