Ölü Canlar

N... kentinin hanlarından birinin avlu kapısından oldukça güzel, küçük, yaylı bir fayton girdi. Bu tip arabalar emekli yarbaylar, kurmay yüzbaşılar, yüze yakın canı (kölesi) olan çiftlik sahipleri, kısacası kent soyluların, orta halli dedikleri kişilerin bindiği basit sade arabalardı.
Faytondaki yolcu ne yakışıklı, ne çirkin, ne şişman ne de zayıftı. Genç sayılmazdı ama yaşlı da değildi. Hanın karşısındaki meyhanenin kapısında duran iki Rus köylüsü yolcudan çok arabayla ilgilendiler.
– Şuna bak! Ne tekerlekler! Sence bu tekerleklerle Moskova'ya kadar gidilebilir mi? Ne dersin? diye sordu arkadaşına.
– Elbette! Gidilebilir. Ama Kazan'a kadar gidilemez, dedi diğeri.
Araba hana yaklaştığında, sokağın köşesinden genç bir adam göründü. Adam çok dar ve kısa dikilmiş çizgili, beyaz bir pantolon, modaya uygun bir frak, tula işi tabancaya benzer bir iğneyle tutturulmuş bir gömlek giymişti. Genç adam geriye dönerek, arabaya şöyle bir baktı ve rüzgârdan ötürü sanki uçacakmış gibi duran kasketini düzelterek yoluna devam etti. Atlar, avludan içeri girince hanın uşağı, yani Rus meyhanelerinde denildiği gibi süpürgesi tarafından karşılandı. Adam, o kadar hızlı, o kadar hareketliydi ki yüzünün çizgilerini bile seçemiyordu insan.