Kazaklar

Moskova'da her şey sessizliğe gömülmüş, bomboş sokaklar soğuğa teslim olmuştu. Sessizliği bozan tek şey, nadiren geçen arabalar ve onların tekerlek gıcırtılarıydı. Pencerelerde ışık yoktu; sokak fenerleri bile sönmüştü. Her şeyin ve herkesin uyuduğu bu saatlerde, kiliselerde tam tersi bir hava hâkimdi oysa. Çanlar sessizliğe kafa tutarcasına çalıyor, yaklaşan sabahı müjdeliyordu. Evet, birazdan sabah olacak ve yeni bir gün başlayacaktı. Caddeler boştu. Zaman zaman gececi arabacılardan biri, ardında karla kumun birbirine karıştığı daracık izler bırakarak geçiyor, arabacılar müşteri beklerken uyukluyordu. Sokağın başında, altmışını devirmiş bir kadın ağır adımlarla, rastgele yerleştirilmiş birkaç mumun kırmızı alevlerinin dalgalandığı kiliseye yaklaşıyordu. İşçiler uyanmış, uzun kış gecesinin sonunda, işlerine gidiyorlardı.