Diriliş

Yüz binlerce insan, hiçbir şey yeşermesin diye her yere taş döşüyor, minicik bir ot parçasını bile yakıyor, gökyüzünü kömür ve gaz dumanlarıyla dolduruyordu. Tüm canlıları ve kuşları uzaklaştırarak oluşturdukları yeryüzünün bu minik köşesini güçleri yettiğince çirkinleştirmeye çalışmışlardı ama her şeye rağmen bahar, bu kentte bile yine bahardı. Güneş sımsıcak ışıklarıyla gökte parlamakta, insanların gözlerinden kaçan otlar cana gelmekte, yalnızca bulvarlarda uzanan çim şeritlerinde değil, kaldırım taşlarının arasında da otlar boy vermekteydi. Huş ağaçları ve kavaklar, hoş kokulu yapraklarını açmaktaydı; kestane ağaçlarının şiş tomurcukları patlıyor, mini mini kargalar, serçeler ve güvercinler neşe içinde cıvıldayarak yuvalarını yapıyorlardı.
Güneş ışığının hareketlendirdiği sinekler, büyük bir keyifle, duvarlar boyunca vızıldıyorlardı. Doğada her şey bayram ediyordu; bitkiler, kuşlar, böcekler ve çocuklar... Ama insanlar, yetişkin erkekler ve kadınlar birbirlerini aldatmaktan, kendilerine eziyet etmekten bir türlü vazgeçmiyorlardı.