Değirmenimden Mektuplar

Aslında şaşıran tavşanlardı. Bir süredir değirmenin kapısının kapalı, etrafının otlarla örtülü olduğunu görmeye alışmışlardı. Artık değirmenci neslinin bittiğine inanmışlardı. Bölge tamamen onların kontrolü altına geçmişti. Tavşanlı Jemmapes değirmeni. İlk gün burada yirmiden fazla tavşan görmüştüm. Pencerelerden birini açar açmaz pırrr diye, çil yavrusu gibi, popolarını sallayarak kaçıştılar. Umarım tekrar dönüp gelirler.
Beni görünce asıl şaşıranlardan biri de birinci katın yirmi yıllık kiracısı, yaşlı bilge baykuştu. Onu tavan arasındaki çatı direğinde öylece dimdik, hareketsiz dururken gördüm. Yuvarlak gözleriyle bana baktı. Sonra tanımadığı misafir karşısında panikle "Hu! hu!" diye tozlanmış gri kanatlarıyla zorluk içinde silkinmeye başladı. Ah, bu bilgeler! Giyim kuşamlarına hiç dikkat etmezler. Neyse, asık suratlı, kırpık gözlü bu kiracı suskun haliyle hepsinden çok hoşuma gitti. Kira sözleşmesini derhal uzattım. Ben de alt kattaki küçük odaya yerleştim. Kireç badanalı, tavanı basık bu oda, manastırdaki yemek odasına benziyordu.