Babalar ve Oğullar

1859 yılının yirmi mayıs günüydü. Üzerinde tozlu bir pelerin, ayağında damalı kumaştan yapılmış bir pantolon olan, kırk yaşlarındaki beyefendi, yolun üzerindeki yolcu hanının alçak basamağına çıktı. Tombul yüzünde beyaz tüyler olan, küçük gözleriyle donuk donuk bakan genç uşağına döndü.
"Eee, Pyotr! Görünürde kimse yok mu halen?" diye sordu.
Kulağındaki zümrüt küpeden krem sürülmüş boyalı saçlarına kadar, her yönüyle kendisini kusursuz sayan yeni kuşaktan olduğu belli uşak, çevresini küçümseyen bir tavırla, uzayıp giden yola baktı:
"Hayır efendim, kimse yok!" dedi.
Beyefendi,
"Kimse yok ha?" diye sordu tekrar.
Uşak yine, "Yok efendim!" diye yanıt verdi.
Beyefendi içini çekerek bir sıraya oturdu. Ayaklarını altında toplayarak, düşünceli bir biçimde çevresine bakına dursun; biz de bu arada sizlere kendisini tanıtalım.